İyi evlat olabilmek!

İyi evlat olabilmek için öncelikle haysiyetli, merhametli ve duyarlı olunması gereklidir.
Evlat hem annesine hande babasına karşı öncelikle vefa borçlusu olduğunu, insanlığın gereksinimi olduğunu, yüreğinde yaşatmalıdır.
Çağımızda anneden çok babaların hor görüldüğü itilip kakalandığı, 
Saygısızlığın hat safhaya ulaştığı bir ortamda yaşıyoruz ne yazık ki!
İnsanın hayatındaki en sağlam dayanaklardan biridir baba. Bazen suskun bir dua, bazen gölgesinde dinlenilen bir ağaç, bazen de çaresiz kalındığında tutulacak bir eldir.

Bazı evlatlar babayı hor görür, yerli yersiz yargılar, bırak sevgiyi saygı bile göstermekten çekinir. 
Oysa kendisi ise çok bilmiş, ukala, nankör bir ahlaka, bir yapıya sahiptir.
Babalar öncelikle daha çok eleştirilen kişiler olduğu için biraz babalardan bahsedelim.
Babalar çoğu zaman sevgiye en çok ihtiyaç duyan ama en az hatırlanan kişilerdir.
Evin direğidir ama dayanacak desteği yoktur.
Ağlayamaz, çünkü hep “güçlü” kalmak zorundadır.
Dertlerini içine gömer, çünkü “erkek adam ağlamaz” diye büyütülmüştür.
Kendi sevdiğiyle yetinir, karşılık beklemez.
İşsiz kalamaz, çalışmak zorundadır, Aksi halde “adamdan sayılmaz.”
Gemiyi en son terk eden odur, gönülden ilk atılan da...
Oysa, büyüklerimiz “Babanın duası, peygamber duası gibidir” "Babanın hayatta olması sırtının yere gelmemesi demektir” derlerdi!
Bir babanın evladına ettiği içli bir dua, geceyi gündüze çevirecek kadar güçlüdür.

Onun varlığı çoğu zaman sessizdir ama yokluğu dünyayı sessizliğe boğar vicdanlı merhametli adil olan evlatlar için.
O, evladına yeri geldiğinde sırtını döner gibi yapar ama aslında geriden gelecek darbeyi göğüslemek için konum almıştır. 
Onun verdiği öğütler zamanla anlaşılır. 
Belki gençken kulak ardı edilen sözleri, hayatın gerçekleriyle karşılaşınca altın değerinde olur.
Babayla konuşurken ses tonu saygılı ve yumuşak olmalı. Tatlı dil, sevgi kadar önemlidir.
Babaya “şunu yap, bunu getir” denilmez. “Babacığım, mümkünse senden bir ricam var…” diye söze başlanır.
Baba ile dik konuşmak değil, anlayışlı bir dil kullanmak esastır.
Fikir ayrılıklarında bile üslup kırıcı değil, yapıcı olmalıdır.
Baba sevgisi yürekte taşınır ama saygı her yerde   görünmelidir.
babayı kırmak, tüm başarı ve kazanç kapılarını kapatmak demektir. 
Bir evladın tahsili genel kültürü bilgisi babasından fazla olabilir normal olarak, ancak bu evladın babayı küçük görmesine sebep değildir, olmamalıdır!
Yaşıyorsa veya vefat ettiyse bile Babaya Vefa borcu vardır her Allah kulu olan evladın.  
O gittikten sonra insan, arkasına yaslanacağı dağın yıkıldığını anlar. 
Geriye sadece onun sesiyle yankılanan anılar kalır.
Baban hayattaysa, ona bir tebessüm çok görülmemeli.
Omzuna dokunup “İyi ki varsın baba.” demek, belki de onun en büyük ödülüdür.
Vefat ettiyse; onun ardından dua etmek, hayırlı bir evlat olmak, en güzel hediyedir.
Babayı anlatmak için sözcükler kifayetsiz kalır ama bir cümle belki çok şeyi özetler!
Baba suskun bir kahraman, görünmeyen bir emek, isimsiz bir fedakarlıktır.
Baban hayattaysa, şanslısın, yanındaysa değerlendir.
Kırmışsan, özür dile ve seviyorsan söyle.
Çünkü o hep senin için güçlü kalmaya çalışan fedakarlıklarla mücadele edendir.
Onu hatırlamak, anlamak ve yaşatmak için bir gün değil; her gün, her dua, her güzel ahlaklı davranış kişinin kendisine armağan ettiği bir fırsattır.
Babanın evladı için yüreğinde taşıdığı, ama her yerde ortaya dökemediği gerçek sevgisi bağı ve fedakarlıkları vardır. 
Baba seni ömrü boyunca sırtında taşısa da yük hissetmez.
Baba çok sever ama yüzüne vurmaz kalbinde taşır.
Baba senin insan olmanı ve saygı ile değer görmeni ister. 
Ey merhametlilerin en merhametlisi olan Rabbim!
Babamızın dünyada yaptığı güzel amelleri kabul eyle.
Eksiklerini rahmetinle ört, kabir hayatını cennet bahçesine çevir.
Ona sevdikleriyle birlikte rahmetinle muamele et.
Onu peygamberlerin, Sıddıkların, şehitlerin ve Salih kulların arasına dahil eyle.
Bizleri de ona hayır dua eden, ardında iz bırakan, adını iyilikle yaşatan evlatlardan eyle. 
Ölüş babalarımızın Ruhları şâd, mekânları cennet olsun. Âmin….