Güneş Artık Doğmuyor!

Tüm umutlarım vuruldu son yolculuğa çıkışında 
Çığlıklar yükseldi yedi kat arşa. 
Her yeni günün akşamında 
Yine sensizlik çökecek kara bulutlar gibi 
Göz pınarlarıma. 
Vakitsiz gidişin olmamalıydı! 
Onca umutlar, 
Sana yazılmış şiirler kâğıtlarda kalmamalıydı! 
Islatmamalıydı kirpiklerimi suskunluğun…. 
Her sokak, 
Her meyhane, 
Her cedde senden yana açıyor kapılarını… 
Martıların kanat çırpışları 
İsmini yazıyor bulutlar üzerine! 
Deniz bir başka hırçınlaşıyor üzerime, üzerime
Hep son sözlerin değiyor kulaklarıma… 
Yüreğimi hançerlercesine! 
Ve 
Karabasan yağmurları altında sırılsıklam boğuluyorum! 
Elde değil rüyalarımı sensiz yaşamak, 
Sabaha sensiz çıkmak! 
Mümkün mü her şarkıda seni bulmamak, 
Seni yaşamamak…. 
Düşünüyorum nerede hata yaptık! 
Kim neden vurdu yarınlarımızı… 
Sanki yeni yazılmış hüzün romanlarının 
Seçilmiş kahramanlarıydık! 
Oysa 
Bakışlarımızda sevişir, 
Suskunluklarımızda anlaşırdık! 
Dilsiz konuşur, 
Kulaksız duyardık yeminlerimizi! 
Sevda nehirlerinden avuç, avuç mutluluk yudumlayacak, 
Türküler tutacak, 
“bu benim, bu senim” diyecektik...! 
Hani son tuttuğumuz şarkıda, 
“ayrılık” çıktı demiştim de inanmamıştın! 
“geceler sabaha koşmayı,” 
“güneş tekrar doğmayı unutur mu” demiştin! 
Bak işte sevgilim…. 
Güneş artık hiç doğmuyor  
Sen, 
Sen öldükten sonra!
-Bilal Esen