Bayramı Buzluğa Kaldırmayın!

Kurban Bayramı sadece etin sofraya konması değil; gönüllerin bir araya geldiği, yüreklerin bir olduğu özel bir zamandır. Bu bayram, kendimizi değil, başkalarını da düşündüğümüzde gerçek bayram olur.

Kurban Bayramı da böyledir işte. Sadece bir hayvan kesmekle olmaz. Niyetle başlar, paylaşmakla tamamlanır. Kurban, sofralarda et olsun diye değil; birinin tenceresi kaynasın, bir çocuğun yüzü gülsün, bir evin bayramı bayram gibi olsun diye kesilir.

Her yıl aynı soruyu hatırlamak gerek:
Bu kurban, kimin bayramını güzelleştirecek?
Çevremizdeki sessiz ihtiyaç sahiplerini görebiliyor muyuz gerçekten?
Kendini belli etmeyen ama tenceresine et girmeyen komşumuzu?
Mahallede yalnız yaşayan yaşlı amcayı, dul kalmış bir anneyi, çocuklarına et yediremeyen bir babayı?

Gönül, bayramda sadece kendi sofrasını değil, başkasının da tenceresini düşünenin yeridir. Kurban, kesildiği yerde değil, ulaştığı evde anlam kazanır.
Ve bu bayram, kalbimizin başka bir köşesinde de yer açmamız gerekiyor.

Bolu’da okuyan bir grup Gazzeli üniversite öğrencisi var. Kimisi ailesini kaybetmiş, kimisi aylarca haber alamamış. 7 Ekim’den önce evlerinden çıkmışlardı; bir daha dönemeyenler, dönecek yeri kalmayanlar var.
Bu bayram, o çocuklar da bu ülkede bizimle birlikte bayramı yaşayacak. Ama ne anneleri var yanlarında, ne babaları, ne evlerine dönecek yolları.
Biz onlara “Yalnız değilsiniz” demeyeceksek, kim diyecek?
Bir evin sofrasında bir tabak fazla koymak zor değil.
Bir mesaj atmak, bir davet etmek, bir yemeğe çağırmak…
Kimi zaman insanın yediği değil, yanında kim olduğu önemlidir.

Kurban Bayramı yalnızca bizim soframızda değil; et ulaşmayan bir evde, unuttuğumuz bir odada, uzaktaki bir öğrencinin sessizliğinde bayram olur.

Bu bayram etin payını bölüşelim. Ama esas gönlün payını da unutmayalım.
Çünkü gerçek bayram, bir kalbi hatırladığında başlar.